Aleksy Awdiejew, znany jako Alosza Awdiejew (ur. 18 sierpnia 1940 w Stawropolu) – polski aktor filmowy, piosenkarz, językoznawca i rosjoznawca. Z pochodzenia Rosjanin. Działalność artystyczna Od 1976 r. związany z kabaretem "Piwnica Pod Baranami" gdzie występuje w trio z Kazimierzem Adamczykiem oraz Michałem Kaniewskim śpiewając romanse rosyjskie i cygańskie oraz piosenki odeskie i żydowskie okraszone niepowtarzalnym humorem. W latach 1977-1980 współpracuje jako pianista z krakowskimi zespołami jazzowymi Beale Street Band i Playing Family. Od 1990 r. występuje w trio gitarowym z Kazimierzem Adamczykiem i Markiem Piątkiem dając liczne koncerty w kraju i za granicą. Nagrywa płyty oraz programy telewizyjne i radiowe. Jest stałym felietonistą miesięcznika psychologicznego "Charaktery" i członkiem Rady Naukowej tego magazynu. Działalność naukowa Absolwent filologii polskiej UJ (1972),od 1974 pracownik naukowy Instytutu Filologii Wschodniosłowiańskiej na Uniwersytecie Jagiellońskim. Członek Polskiego Towarzystwa Językoznawczego. W 1978 - doktor nauk humanistycznych (rozprawa: Interferencja foniczna w mowie rosyjskiej Polaków). W 1980 pracował w Trinity College w Dublinie jako visiting professor. Twórca koncepcji gramatyki komunikacyjnej. W 1986 doktor habilitowany. Od 2005 roku profesor zwyczajny. Pracuje w Instytucie Rosji i Europy Wschodniej UJ, gdzie zajmuje się głównie pragmalingwistyką i gramatyką komunikacyjną. W latach 1994-1998 wicedyrektor Instytutu Filologii Wschodniosłowiańskiej, od 1996 roku kierownik Zakładu Językoznawstwa Rosyjskiego. Filmografia * Gorączka (1980) jako adiutant * Europa, Europa (1990) jako major radziecki * Ekstradycja (1995) jako Zajcew, rezydent mafii rosyjskiej w Polsce * Horror w Wesołych Bagniskach (1995) jako komisarz * Pułkownik Kwiatkowski (1995) jako oficer radziecki * Złotopolscy (1997) jako Fiodor Dunin, wspólnik Waldka Złotopolskiego Albumy muzyczne * Chłopcy źli. Piosenki z Odessy i nie tylko (1999) * Piosenki dla swoich * Pamiątka z Piwnicy pod Baranami (2001) * Piosenki i romanse rosyjskie * Słowiańska dusza * Awdiejew śpiewa Wysockiego * Najpiękniejsze piosenki rosyjskie * 45xAlosza Awdiejew - Kolekcja Bardów * Alosza Awdiejew w repertuarze żydowskim Wybrane publikacje naukowe i popularnonaukowe * Pragmatyczne podstawy interpretacji wypowiedzi, Kraków 1987. * Model gramatyki komunikacyjnej (projekt badawczy),w: Studia nad polszczyzną mówioną Krakowa, Kraków 1991. * Strategie konwersacyjne (próba typologii),"Socjolingwistyka" 1991. * Składnik wyjściowy w gramatyce komunikacyjnej, w: Język a kultura, t. 8, Wrocław 1992. * Standardy semantyczne a znaczenie leksykalne, w: Język a kultura, t. 12, Wrocław 1998. * Gramatyka komunikacyjna, Warszawa-Kraków 1999 (redaktor). o Leksykon w gramatyce komunikacyjnej, w: Gramatyka komunikacyjna, Kraków 1999. o Standardy semantyczne w gramatyce komunikacyjnej, w: Gramatyka komunikacyjna, Kraków 1999. * Tryby komunikacyjne, w: W zwierciadle języka i kultury, red. J. Adamowska i S. Niebrzegowska, Lublin 1999. * Szkice z filozofii potocznej z rysunkami Janusza Kapusty, Warszawa-Kraków 1999. * Komunikatywizm - nowe horyzonty badań nad językiem, w: "Język a komunikacja 1", red. G. Szpila, Kraków 2000. * Gramatyka interakcji werbalnej, Kraków 2004.
Dla rosyjskiego narodu, który nigdy nie poznał prawdziwej demokracji, uzyskanie wolności było zbyt trudnym zadaniem. Zwyciężyła tęsknota za ...
Dla rosyjskiego narodu, który nigdy nie poznał prawdziwej demokracji, uzyskanie wolności było zbyt trudnym zadaniem. Zwyciężyła tęsknota za zależnością od władzy i powrotem do układu postfeudalnego, którym był ZSRR. Współczesna Rosja też wróciła do starego, wytęsknionego caratu.
Zaczynałem rozumieć, dlaczego Rosjanie z jednie strony podziwiają Polskę i jej kulturę, a z drugiej - nienawidzą jej dążenia do wolności. Po...
Zaczynałem rozumieć, dlaczego Rosjanie z jednie strony podziwiają Polskę i jej kulturę, a z drugiej - nienawidzą jej dążenia do wolności. Polacy to ludzie, których nie dalo się całkowicie zniewolić.
Sądziłam, że pod tytułem "Śmiechowirus. Porady i zmyślenia towarzyszące" będzie tylko kupa śmiechu, znając poczucie humoru Aloszy Awdiejewa. Pamiętam go z wielu rozrywkowych programów telewizyjnych a nawet z ról teatralnych. Jednak, po słowie śmiechowirus, jest w tytule ciąg dalszy no i właśnie to są dodatkowe rozważania autora na tematy poważniejsze.
Alosza Awdiejew urodził się jako Rosjanin, w latach sześćdziesiątych przybył do Polski a w latach dziewięćdziesiątych otrzymał polskie obywatelstwo, więc jako obywatel obu narodów pokazuje nam różne ciekawostki i przemyślenia.
"Iwanow pomyślał.
Spodobało mu się to, więc pomyślał jeszcze raz."
Książka napisana jest w dosyć ciekawy sposób, jest podzielona na cztery rozdziały, które dodatkowo autor podzielił na dodatkowe podtematy. Czyta się bardzo lekko i szybko, a czytanie sprawia wiele radości z podawanych tu przykładowych żartów, ale jednocześnie zmusza nas do refleksji. Porównuje życie w Rosji i Polsce, ale nie tylko, gdyż zestawia wyobrażenia obecnej młodzieży i swoje z dawnych lat, okazuje się, że mimo niby wysokiego współczynnika wykształconych ludzi, nie do końca można ich określić, że maja dużą wiedzę. Po prostu skupiają się na innych celach.
"W moich czasach wstyd było przyznać, że się nie zna Szekspira lub nie słucha Bacha. Dziś niektórzy nie tylko nie czują żadnego wstydu z tego powodu, ale nawet odczuwają coś w rodzaju dumy, że nie tracili czasu na takie nudy na pudy."
Przeplata swoje przemyślenia i zmyślenia (jak sam to określa) humorem, przysłowiami i sentencjami. Książka jest napisana w sposób czytelny, dość zabawny chwilami i przystępny, szybko się czyta i praktycznie każdy powinien ją zrozumieć. Mimo tematów trudnych i poważnych autor jakby ją zmiękcza humorem, co powoduje uśmiech przy czytaniu. Możemy tu znaleźć wskazówki i porady na każdy temat, możemy poczytać, o miłości, nienawiści, aż po politykę, bo przecież wszyscy się na tym znamy a jak to mówią, gdzie dwóch Polaków tam trzy partie. Bardzo mi się podobało jedno zdanie, które chcę wam jeszcze zacytować. Zresztą, gdybym chciała przedstawić najciekawsze cytaty, to trzeba by było zacytować niemal całą książkę...
"Nie żartuj nigdy z idioty, bo może mieć znajomych w Belwederze."
Polecam wam te pozycję, bo jest warta tego aby się z nią zapoznać. I może zarazić się śmiechowirusem...
Audiobook, czyta Jacek Kiss.
Chciałbym na temat tej książki napisać więcej, ale napiszę bardzo mało, ale to się dopiero wyjaśni.
Spodziewałem się czegoś zupełnie innego: jakichś zabawnych wspominek estradowca, czegoś w rodzaju ostatnio słuchanych książek Jacka Fedorowicza. A dostałem coś zupełnie innego: zbiór dość krótkich felietonów z czasopisma "Charaktery" (nigdy nie czytałem, ale kilka razy widziałem na półkach). Felietony faktycznie są trochę zabawne, ale tylko pozornie jest to lektura rozrywkowa. W rzeczywistość są to dość głębokie przemyślenia na temat tego, co ludzie uważają potocznie za prawdę, jak dają się oszukiwać i jak chcą być oszukiwani.
Taki przykład przemyślenia: Istnieje obecnie tak dużo różnych mediów przekazujących informacje w sposób selektywny, że każdy człowiek może dobrać sobie takie źródło informacji, które będzie potwierdzać jego poglądy i oczekiwania. W rezultacie, choć jest wolność medialna, ludzie wiedzą coraz mniej i coraz mniej jest rzeczywistej wymiany myśli i poglądów.
:-(
Aż sprawdziłem przed chwilą z którego roku ta książka. Szok! Z 1999! A miałem wrażenie słuchając, że autor komentuje bieżące wydarzenia!
Na ale... książka... niestety to nie była. Był to audiobook. Nie mogłem nic zaznaczyć, trudno było wracać do trudniejszych fragmentów. A do tego w tym przypadku lektor wręcz dosłownie "cedził słowa". Czytał tak wolno i robił takie przerwy pomiędzy słowami, że mi myśl ulatywała gdzieś indziej.
Muszę kiedyś wrócić do tej książki w postaci papierowej. Ale z góry ją polecam!